Depressie is een extreme existentiele crisis, een burgeroorlog tussen je ego en je ziel, tussen hoe je wilskracht wil dat je leeft en het leven dat echt bij je past. Tijdens een van onze gesprekken vroeg mijn psychiater hoe mijn leven eruit zou zien als ik zo perfect zou wezen als ik beweerde te willen zijn. Ik vertelde hem over een grafsteen op de begraafplaats in Driehuis..
Mooi, dat is perfectionisme, maar kun je zo iemand ooit serieus nemen?
In die tuin van rust, de laatste rustplaats van veel gegoede burgers uit Kennemerland, staat een graf dat snoeft: “Hij droeg de witte bloem van een onberispelijk leven”. ” Mooi, zei de psych , dat is perfectionisme, maar kun je zo iemand ooit serieus nemen?
Het antwoord luidt natuurlijk nee, want wat we denken te willen is bijna zonder uitzondering belachelijk. Alsof mijn streven naar perfectie ooit had kunnen voorkomen dat ik mijn neus stootte. Ik wil geen onberispelijk leven leiden, ik wil een echt leven leiden waarin ik veel fouten maak. Dat is waarschijnlijk veel veiliger dan proberen ze niet te maken en beslist veel interessanter, gezonder, leuker en leerzamer.
Het ego gelooft dat het, te midden van alle ravage die depressie aanricht, nog een deal kan sluiten. Depressie leert je dat de enige uitweg is om de waarheden die je hebt omzeild op te zoeken en te aanvaarden, ook al dacht je die allang onder ogen gezien te hebben. Een terugval geeft aan dat dat niet het geval is en dat er nog werk te doen is.
Dat is het mooiste werk.
Dat kun je.
Een inzinking /burnout/lockdown kan worden opgevat als een waarschuwingssignaal. Door je tijdelijk uit te schakelen geeft ze je een kans om verouderde denkbeelden aan de hand waarvan je geleefd hebt overboord te gooien en te veranderen richting je natuur, je hart. Dat hoeft niet perse te betekenen dat je een ander werk gaat doen of een relatie beïndigt. Dat kan ook betekenen dat je je huidige bezigheden of relaties op een nieuwe manier leeft. We zijn allemaal kunstenaars van ons eigen leven. Zoals Alan Watts het zei:
Als je achter het gordijn kijkt kun je zien dat je niet alleen een speler bent in het toneelstuk van het leven- je bent ook degene die het verhaal schrijft.