Van tijd tot tijd zien we op de wereld mensen voor de dag komen die net zo natuurlijk en vanzelfsprekend liefde uitstralen als de zon warmte afgeeft. Deze mensen beschikken doorgaans over een grote creatieve kracht waar iedereen jaloers op is en eigenlijk zijn onze beschavingen en religies pogingen om diezelfde kracht te ontwikkelen bij gewone mensen. Helaas gaat dat vaak op zo’n manier dat het erop lijkt dat men probeert de staart te leren om de hond te laten kwispelen. Meestal komt het neer op het imiteren van uiterlijk gedrag.
“Heb uw naaste lief als uzelf”
“Wees vriendelijk en sociaal”
“Doe gewoon ( alsof)”
“Beloof je eeuwige trouw totdat de dood jullie zal scheiden, beloof je dat je hem zult liefhebben, overeenkomstig het heilig Evangelie, wat is hierop uw antwoord?”
“Doe het voor een ander”
“Alleen samen…”
Dit ding kun je niet imiteren
Als je met dit soort opdrachten leeft dan is naar je innerlijke stem luisteren iets wat je meestal niet doet. En als je niet luistert naar je innerlijke stem dan luister je niet naar je innerlijke wijsheid en niet naar je eigen liefde, de kans is aanwezig dat je ook minder goed luistert naar ´anderen´. Dan ben je als mens in feite ‘gehacked’ want essentieel is natuurlijk persoonlijke verbinding met de bron.
Tenzij we in staat zijn van elkaar te houden
Je kunt een persoon, een club of een groep die je bewondert nadoen. Dezelfde soort dingen zeggen, dezelfde soort dingen niet-zeggen, decreten opvolgen, de juiste kleding dragen, je kunt je inzetten om mensen te bekeren, je kunt helemaal veganistisch worden, je kunt alle uiterlijke gewoontes en maniertjes kopiëren en zo een ideale schoonzoon, burger van het jaar, of een vooraanstaand kerklid worden en ondertussen kun je volledig bekeerd, geleerd en gevaccineerd nog helemaal niets weten over die innerlijke fontein van creativiteit en liefde.
De vraag is: hoe?
Je kunt zelfs proberen om jezelf te imiteren. Vasthouden aan een imago, een zelfbeeld, een belofte. Maar op geen enkele manier kun je het “pakken” en tegelijk is het absoluut essentieel dat we het hebben. De mensheid kan uiteraard nooit harmonieus floreren tenzij we in staat zijn om van elkaar te houden. De vraag is: hoe?
Het hele organisme fysiek, psychologisch en spiritueel een erogene zone
Iets bijzonders dat opvalt aan mensen die deze verbazingwekkende universele liefde hebben is dat zij vaak geneigd zijn om het heel cool te spelen op gebied van seksuele liefde. De reden hiervoor is dat wat hen betreft een erotische relatie met de buitenwereld plaatsvindt tussen die wereld en ieder uiteinde van elke gevoelszenuw die zo iemand heeft. Het hele organisme van zo iemand – fysiek, psychologisch en spiritueel – is een erogene zone.
2.000 jaar
Het stromen van zo iemands liefde is niet zoals bij de meeste andere mensen uitsluitend gekanaliseerd via de genitaliën. En dit geldt helemaal in een cultuur zoals de onze waarin deze vorm van liefde 2000 jaar lang onderdrukt is. Mensen die liefde uitstralen zijn in alles als een rivier, ze stromen. En wanneer ze spullen in bezit krijgen hebben, dingen die ze mooi vinden dan zijn ze geneigd om die aan andere mensen te geven.
Ooit, zo wordt verondersteld gingen dingen nog in overeenstemming met de natuur
De manier waarop wij proberen dingen onder controle te krijgen leidt tot een soort van bestaan dat gekenmerkt wordt door een voortdurend gevoel van frustratie en duizenden jaren lang hebben mensen dit de ´zondeval´ genoemd. Het idee hiervan is dat we ooit zijn weggevallen uit een Gouden Tijdperk, dat er iets essentieels verloren is gegaan, een oeroude, universele en ideale manier van leven.
Ooit, lang geleden, zo wordt verondersteld, gingen dingen nog in overeenstemming met de loop van de natuur- wat ook wel de Tao wordt genoemd. In de loop van de geschiedenis is er uit dat idee van de zondeval een enorme hoeveelheid gepreek voortgekomen. En nog steeds menen sommige -ook niet religieuze- mensen dat de mensen niet deugen.
Gepreek en campagnes die zeggen dat we sociaal moeten zijn impliceren dat we dat niet zijn
Helaas is het zo dat gepreek maar heel zelden iemand goed doet- het zorgt alleen maar voor meer hypocrisie. Als ik via gepreek of met campagnes vertel dat je sociaal moet zijn, dat je niet egoïstisch moet wezen, dat je verantwoordelijk hoort te zijn, enz. enz. dan impliceer ik eigenlijk al dat je dat niet bent. Zo wordt dus meteen de toon gezet voor een ongemakkelijke verhouding en is de kans groot dat iemand zich vroeg of laat schuldig gaat voelen omdat je het idee hebt dat je inderdaad een separaat, afgescheiden zelf bent die in staat zou moeten zijn om de gepropageerde deugden tot uitvoer te brengen.
De gevolgen van fake-naastenliefde zijn bijna altijd destructief
Uiteraard, we zijn in staat om te doen wat er wordt opgedragen: “ga zitten, houdt afstand, volg de lijn”, just going through the motions. De moeilijkheid zit hierin: op geen enkele manier kun je een egoïstisch iemand leren om niet egoïstisch te zijn. Wat een egoïstisch iemand ook doet, ook al stelt die zijn of haar lichaam ter beschikking van de wetenschap, of geeft alles wat hij of zij bezit weg aan minder bedeelden, zo iemand zal het doen op een egoïstische manier en met een uiterst sluw zeer knap zelfbedrog en ook met misleiding van anderen. Maar de gevolgen van fake-naastenliefde zijn bijna altijd destructief want het roept weerstand op zowel aan de kant van degene die de fake naastenliefde uitoefent als bij degene die fake naastenliefde krijgen.
De hele geschiedenis van religie is de geschiedenis van het floppen van gepreek
De hele geschiedenis van religie is de geschiedenis van het floppen van gepreek. Preken is morele gewelddadigheid. Wanneer je te maken hebt met de zogeheten wereld van de praktijk en mensen gedragen zich niet zoals jij het wilt dan haal je het leger erbij of de politie en ‘de grote stok’ en als dat je allemaal een beetje te cru is dan houd je het bij het geven van een ernstige waarschuwing om je “de volgende keer beter te gedragen”.
Alleen vrijwillig kan liefde zijn
Veel ouders zeggen tegen hun kind, “ Fijne kinderen houden van hun moeder en ik weet zeker dat jij een goed kindje bent, je hoort van je moeder te houden, niet omdat mama dat zegt maar vanuit jezelf omdat je dat echt zelf wilt”.
Er wordt vaak gezegd dat moederliefde het allermooiste en natuurlijkste is dat er bestaat. Maar dat is het niet. Er zijn er maar weinig onder ons die de gedachte kunnen aanvaarden dat we niet van onze kinderen houden want dat zou dan volgens hen tegennatuurlijk zijn. Maar het is behoorlijk zeldzaam en wanneer je niet van je kind houdt breng je het in verwarring. Een kind zal je veel meer respecteren wanneer je zegt: ”Lieverd, je bent een ongelooflijke lastpak maar ik zal voor je zorgen omdat ik niet anders kan. Dan zal alles tenminste heel duidelijk zijn en helder. Emoties simuleren is schadelijk dat pakt niet goed uit
Een van de moeilijkheden hieromtrent is dat wij allemaal weten en diep in ons hart voelen dat liefde alleen maar liefde kan zijn wanneer het vrijwillig wordt gegeven.
Spectrum van liefde
Het essentiële punt is om liefde te beschouwen als een spectrum. Het is niet zo dat er alleen maar lieve liefde is en nare liefde, spirituele liefde en materiële liefde, volwassen genegenheid aan de ene kant en verliefdheid aan de andere, het zijn allemaal vormen van dezelfde energie. En je moet het pakken en het laten groeien waar je het maar vindt.
En wanneer het in jouw beleving zo is dat er maar één van deze vormen bestaat, geef die dan tenminste water, dan zal ook de rest gaan bloeien. Maar de belangrijkste voorwaarde om te beginnen is om het zijn gang te laten gaan.