Veel mensen denken dat ze aan het denken zijn terwijl zij enkel hun vooroordelen oppoetsen en rangschikken. Als ik naar iemand luister kan het zijn dat ik niet blij ben met wat ik hoor. Dit betekent dat ik op voorhand al besloten heb wat ik horen wil. Hieruit volgt dat ik vooroordelen heb en dat ik sowieso niet goed luister. Toch meen ik dat ik wel heb geluisterd, want vooroordelen zijn onbewust.
Anders gezegd: als ik me bewust zou zijn van mijn vooroordeel, zou ik niet meer bevooroordeeld zijn. Misschien weet ik niet eens dat mijn oordeel een vooroordeel is. Misschien meen ik dat het een origineel standpunt is over iets dat wel of niet zo mag zijn, wel of niet zo mag gebeuren.
Als we echt luisteren luisteren we tegelijkertijd naar onszelf en naar anderen
Als we echt luisteren, luisteren we tegelijkertijd naar onszelf en naar anderen. Zoals bij samen zingen. We interpreteren of filteren de informatie dan niet vanuit ons eigen denkraam en doen zo geen afbreuk aan de boodschap en wat we ook niet doen is ons schikken naar het ‘superieure weten’ van iemand anders.
Zelfs een stille aanwezige kan evenveel invloed hebben als de verbale bijdrage van een andere aanwezige. Dit betekent dat het niet uitmaakt welk idee wint. Want aangezien we allemaal deelnemen aan hetzelfde proces, komen de gedachten en gevoelens niet uit ons voort, maar bloeien ze tussen ons op.
De menselijke behoefte aan vertrouwen en genegenheid is geen idealisme of overdreven luxe, het is iets waar we in gedijen
Daarom levert het luisteren op zich een even grote bijdrage. Als we ons daarvan bewust worden, voelt iedereen zich betrokken bij de anderen. Niemand is voor niets aanwezig. De menselijke behoefte aan een atmosfeer van vertrouwen en genegenheid waarin we anderen kunnen ontmoeten, is geen idealisme of overdreven luxe. Het is iets waar we in gedijen.