Anderen uitlachen is egoïstisch, om jezelf lachen is heel bescheiden. Doe het maar, leren te lachen om jezelf – om je serieusheid, om je ernst. Want je kunt serieus worden over serieusheid. Als je dat doet, dan heb je in plaats van één-, twee stoornissen gecreëerd.
En ook daarmee kun je dan weer serieus aan de slag gaan, enz. enz. enz. Als je zo doorgaat dan komt er geen einde aan, het kan doorgaan Ad Nauseam. ( Latijns: tot misselijk makend toe)
Sluit je ogen en kijk waar die serieusheid zit
Houd er dus vanaf het allereerste begin rekening mee. Op het moment dat je voelt dat je serieus bent, lach er dan om en zoek naar waar de ernst zit. Lach, lach goed! Sluit je ogen en kijk waar de serieusheid zit. Je zult het niet vinden; het bestaat alleen in een wezen dat niet kan lachen. Zou je graag willen dat iemand je een serieus medicijn tegen serieusheid geeft? Helpen zal dat niet.
Toppunt van wijsheid bevat altijd dwaasheid
Je moet een beetje dwaas zijn. In feite draagt het hoogste toppunt van wijsheid altijd dwaasheid in zich; de grootste wijze mensen ter wereld waren ook de grootste dwazen. Het zal misschien moeilijk te begrijpen voor je zijn. Hoe kun je denken dat ze dwazen kunnen zijn, omdat je geest altijd verdeeld is: een wijs mens kan nooit een dwaas zijn, en een dwaas kan nooit een wijs mens zijn. Maar beide gedachten zijn verkeerd, er zijn grote dwazen geweest die heel wijs waren.
Een wijs mens kan meer leren van een domme vraag dan een dom iemand kan leren van een wijs antwoord
Bruce Lee
Wijze mensen hebben de neiging om serieus te worden
Vroeger was er aan het hof van elke koning een grote dwaas: de hofnar, de hof-dwaas. Hij was een balancerende kracht omdat te veel wijsheid dwaas kan zijn, te veel van wat dan ook kan dwaas zijn. Er was iemand nodig die de dingen weer op aarde kon brengen. Er was een dwaas nodig aan de hoven van de koningen die hen zou helpen lachen, anders hebben wijze mensen de neiging serieus te worden, en ernst is een ziekte.
Door ernst verlies je de verhoudingen uit het oog
Door ernst verlies je de verhoudingen uit het oog, verlies je perspectief. Dus elk koningshof had een dwaas, een grote dwaas, die dingen vertelde en deed, die dingen terug naar de aarde zou brengen. Ik heb gehoord dat een keizer een hofnar had. Op een dag keek de keizer in de spiegel. Die hofnar kwam, sprong en duwde hem met zijn voet in de rug. De keizer viel tegen de spiegel. Hij was natuurlijk erg boos en zei: “ Tenzij je een reden kunt geven voor je idiote daad, een reden die nog crimineler is dan de daad zelf, zul je ter dood worden veroordeeld.”
Adellijke personen en andere hovelingen hadden vaak een hekel aan de hofnar omdat die hen voor gek zette. Zo kwam het in 1623 zo ver dat de door een grap geraakte hertog van Buckingham een hofnar met de dood bedreigde, waarop de nar zei: “Er is al menige hertog opgehangen voor zijn brutaliteit, maar nooit een nar voor zijn praatjes”.
De hofnar zei…
De hofnar zei: ‘Mijn Heer, ik had nooit gedacht dat u hier was. Ik dacht dat de koningin hier stond.’ Hij moest gratie krijgen omdat hij een reden had gegeven die nóg gekker was. Maar om zo’n reden te vinden, moet die dwaas heel wijs zijn geweest. Iedere grote wijze – Lao Tzu, Jezus – heeft een bepaalde kwaliteit van sublieme dwaasheid. Dit moet wel zo zijn, want een wijze zal anders een zouteloos iemand zijn. Hij moet ook een beetje dwaas zijn. Dan zijn de zaken in evenwicht. R.
The Joker ~ Larkin Poe
Liedje geschreven door Steve Miller en gespeeld door Rebecca Lovell en Megan Lovell van de band Larkin Poe.
Zijn grootste vaardigheden zijn het brengen van ontspanning en reflectie, Zijn instrumenten zijn belletjes en spiegels. Hij kan daarmee op een aanvaardbare manier beweging teweegbrengen bij mensen en in relaties. Het spelen van de dwaas lijkt zo eenvoudig, maar een echte hofnar durft zichzelf de maat te nemen, kent zijn eigenaardigheden en tekortkomingen.
Een hofnar weet dat er vaak geen ‘waarheid’ is, maar dat deze ontstaat in de relatie en interactie tussen mensen. Door zichzelf als instrument in te zetten in het blootleggen van intermenselijke relaties, weet hij door te dringen tot de kern. Dit kan alleen omdat de hofnar (enig) besef heeft wie hij ten diepste is. Een diep gevoel dat gelijkwaardigheid heerst onder de mensen.
Begin de ochtend met lachen om jezelf
Kijk eens naar Jezus, rijdend op een ezel en tegen de mensen zeggend: “Ik ben de Zoon van God.” Kijk er naar! Hij moet beide zijn geweest. Wijs en dwaas. De mensen moeten gelachen hebben: “Wát zeg je? Zulke dingen zeggen en je dan zó gedragen…’ Er is geen ongelukkiger situatie voor te stellen, een armzaliger schepsel is niet denkbaar dan degene die niet om zichzelf kan lachen. Begin de ochtend dus met lachen om jezelf.
Geen reden nodig om te lachen
En wanneer je maar een moment op de dag kunt vinden waarop je niets te doen hebt, lach dan eens goed. Zonder specifieke reden – gewoon omdat de hele wereld zo absurd is, gewoon omdat de manier waarop jij bent zo absurd is. Het is niet nodig om een specifieke reden te vinden. Het geheel is zo absurd dat je moet lachen. Laat het lachen een buiklach zijn en geen hoofdgelach. Je kunt vanuit je hoofd lachen: dan is het doods.
Het medicijn voor ernst
Vanuit het hoofd is alles doods; de kop is absoluut mechanisch. Je kunt vanuit je hoofd lachen, dan zal je hoofd de lach creëren, maar het zal niet diep in de buik naar de HARA gaan. Het gaat niet naar je tenen, het gaat niet naar je hele lichaam. Een echte lach is net zoals een klein kind lacht. Kijk hoe het schuddebuikt van het lachen – het wil over de vloer rollen. Een lach moet diep zijn en totaal. Dit is het medicijn voor ernst.
R.
Brigitte Kaandorp: “Zelfs in mijn vak hoor ik: dat mag je niet meer zeggen. Van wie niet? Iedereen heeft het recht om op de hak te worden genomen.”
Neem jezelf eens lekker bij de neus
Liedje geschreven door Ab Winkel uitgevoerd door de Impulsivo’s in het Badgastenkerkje.