De oude deuren gingen al sinds 1970 open, dicht, dicht, open. Ze waren in de loop van de tijd al een paar keer opgelapt en er vielen gaten in. Aad van der Wel van TTS bouw realiseerde voor het kerkje een fraai stel nieuwe deuren en de Australische kunstenares Dawn Perry maakte een doorpainting die tot de verbeelding spreekt. Aad, Dawn, Dank!!
JP
Iets abstracts, maar wát dan? Idee moest even rijpen
In januari bracht Aad de deurpanelen die we op een plekje stalden dat verwarmd kan worden. De warmte was een essentieel ‘dingetje’ voor Dawn, die ingesteld is op Aussie- temperaturen en het maar bar koud vond in Wijk aan Zee.
Het idee voor het schilderij moest eerst nog even rijpen. Dawn heeft veel verschillende kunst-disciplines beoefend waaronder mozaïek en heeft met allerlei materialen gewerkt. Eén van haar specialiteiten is het maken van realistische portretten van huisdieren en op een dag hoorde ik haar zeggen dat zij erover dacht om nu eens een abstract werk te maken, maar wát dan?
Schilder een blinde vlek
Waarop ik haar voorstelde: schilder op deze deur maar the Human Blindspot. Schilder een prachtige, geheimzinnige vlek en we noemen het de blinde vlek van de mens. Nog steeds ben ik nieuwsgierig hoe zo’n werk er uit zou kunnen gezien. Immers zodra je een blinde vlek kunt zien dan is het geen blinde vlek meer. Misschien een vlek die er alleen maar is wanneer je niet kijkt?
Toen Dawn begon te schilderen op de rechterdeur werd al snel duidelijk dat het in aanvang toch niet zo abstract zou worden want daar verschenen de twee prachtig gekleurde reeën in het gras die je dus ziet aan de rechterkant van het schilderij.
Hulp gevraagd en gekregen
Op een dag zou Dawn ons koude kikkerlandje gaan verlaten, via Ierland zou ze terugreizen naar Australië. De datum van vertrek naderde en het meters hoge en -brede schilderij had nog wat lege plekken. Dawn wist twee vrouwen te vinden die haar wilden én konden helpen, dat zijn Heleen van Essen en Saskia Dommisse, die ik hier ook nogmaals wil bedanken.
Heleen schilderde o.a. een strook wuivend groen gras en Saskia ‘sponsde’ o.a. een heel stuk van de blauw-witte wolkenlucht. Zo voltooide Dawn met een beetje hulp van Heleen en Saskia kort voor de vertrekdatum het schilderij.
Dit schilderij is zoekende naar een identiteit
Centraal in het schilderij stond aanvankelijk een ondergaande zon. Echter niet tot tevredenheid van Dawn. Die zon transformeerde zij langzamerhand tot een soort van wolk. ‘Dit schilderij is zoekende naar een identiteit”, hoorde ik Dawn overpeinzen.
Deze transformatie van een veranderende zon heeft uiteindelijk geleid tot – een niet geheel te definiëren soort wolk. Eromheen zijn luchten en landschap, met toefjes van bewegend water, de reeën en het gras. Het schilderij komt het best tot recht als je er voor staat en bij daglicht.
Wat zie jij?
Wat er in het hart van het schilderij precies aan de hand is kan ieder voor zich interpreteren of projecteren. Stof? Rook? vulkanische activiteit? vreugdevuur? tumult? strijd? een zins-begoogling? Wat jij in de vlek ziet, dat zegt iets over jou. Ja, het lijkt wel een soort Rorschachtest, de psychologische inktvlekkentest. Het is mijn blinde vlek, het is jouw blinde vlek, het is onze blinde vlek.
Wat zie jij?
Wat zie je niet?
