WIJK AAN ZEE – Eén van de fijne dingen van een klankschalensessie is dat het een (in)activiteit is waar alle leeftijden prettig en gemakkelijk samengaan. Het komt nogal eens voor dat de jongste deelnemer 8 is en de oudste 80. Rina’s* leeftijd was 90, of daaromtrent. Zij kwam echt heel regelmatig naar het Badgastenkerkje en als ze kwam dan kwam ze op zondag, en als ze kwam dan kwam ze lopend. Uit Beverwijk. Ook in de herfst, ze hield van de herfst, ook als het regende.
Ze wandelde een keer tijdens ’n herfstbui het kerkje binnen en had zich blijkbaar zo goed warm gelopen dat er stoomwolken vanaf haar rug opstegen. Een tengere vrouw van 90 die stond te stomen en die glunderend zei: heb je die gele herfstbladeren gezien die liggen langs de Zeestraat, zijn ze niet prachtig?”
Ze kwam graag luisteren bij concertjes, deed ook mee met yoga. Op een keer zag ik met bewondering dat zij haar handen -terwijl ze stond, plat op de grond kon leggen/
Hoe het nu met haar is zou ik niet weten. Ze komt hier niet meer. Twee keer hebben we elkaar wel ontmoet op straat in Beverwijk: “Ik heb een blessure, lopend naar Wijk aan Zee is nu te ver.” Er was vast iemand te vinden uit Beverwijk die haar even met de auto zou willen halen en brengen, maar dat wilde ze niet zei ze.
Dat is niet per se slim, verstandig, of logisch volgens jouw of mijn logica, maar het paste wel bij haar: “Ik kom lopend of ik kom niet.”
JP
* Rina is in dit verhaal een gefingeerde naam