WIJK AAN ZEE –Sjanneke van Herpen (cello) en Saskia Dommisse (zang) verdiepten zich in de muziek van de eerste vrouwelijke componist waarvan de naam bekend is: Hildegard von Bingen. Zij deden dit ongehinderd door muziekhistorische kennis en zonder notenschrift te kunnen lezen, puur op gehoor en gevoel, net zo authentiek als de manier waarop Hildegard het lied schreefzoals je verder in het artikel lezen kunt. Als je denkt dat 2 Unlimited oud is…Hildegard von Bingen leefde van het jaar 1098 -1179 en.. nog steeds
Haar tijdgenoten waren ontroerd door de vreemde schoonheid van haar muziek. Hildegard: “Ik had nooit onderricht gehad in muzieknotatie en zingen”
Dirk Jansen (1881-1970) was tientallen jaren lang jachtopziener in de duinen bij Wijk aan Zee. Zijn met pen in een schriftje geschreven memoires werden een paar jaar terug gepubliceerd door het Hysterisch Genootschap Midden Kennemerland. Op sprankelende toon beschrijft Dirk Jansen het leven in en om Wijk aan Zee in het begin van de vorige eeuw. Uit zijn verhalen blijkt gevoel voor humor en liefde voor mensen, natuur en muziek, lees maar:
Door Jan Paul van der Meij Een vorige week uitgezonden aflevering van het tv programma Rail Away heeft ertoe geleid dat wij nu veel meer weten over het ‘Tweede Wereldorgel‘ en de Duitse militair die eigenaar was van dit muziekinstrument en over diens hartverwarmende contacten tijdens en na de oorlog met mensen in Wijk aan Zee en Beverwijk.
Laat ik beginnen met eerst dank uit te spreken aan aan Hannie, Cor en Piet Bart, aan de EO en voor al aan het Toeval, de voorzienigheid, God zo je wilt of de tao (de manier waarop de dingen gaan). Allemaal dank je wel! Wat is er aan de hand?
Daar, Waar je totaal onverwacht tegen al je verwachting in iets moois hoort Ziet Voelt Een lied Zonder woorden Hier
Alarmsignaal: TaTaTa
Op 28 september, tijdens de WazManK- avond in het badgastenkerkje, ging de video ‘Tritone’ van WaZ3 in premiere. Een buiten het fabrieksterrein verdwaald industriëel alarmsignaal is uitgangspunt voor een melodie. De muzieknoten van het alarm zijn Cis-Fis-E. Ta♪Ta♪Ta♪ Muziek, tekst, instrumenten en videoproductie: Waz3
Waz3 is: Ab Winkel – gitaar, JP van der Meij- melodica, Ierse fluit, Saskia Dommisse- percussie, speciale gasten: Ronald Luttik: 6 snarige bas en koor WazManK. WaZ3 dankt de betrokken mensen van Tatasteel voor hun facilitaire medewerking en positieve grondtoon. Het initiatief is, anders dan bv. week van de industriecultuur dat in opdracht (van de industrie) wordt uitgevoerd, tot stand gekomen vanuit intrinsieke motivatie.
Van irritatie naar inspiratie
Jan-Paul van der Meij
Deze week ging de video ‘Tritone’ van WaZ3 in premiere. Een buiten het fabrieksterrein verdwaald industriëel alarmsignaal is uitgangspunt voor een melodie. De muzieknoten van het alarm zijn Cis-Fis-E. Ta♪Ta♪Ta♪
Drie-tonig waarschuwingssignaal uitgangspunt voor melodie
De verbondenheid van staal en kunst gaat dieper dan je misschien zou denken. Voor Leonardo da Vinci, één van de grootste geniën die ooit geleefd heeft liepen kunst en wetenschap door elkaar heen. Precies zoals in het Teylers museum die momenteel een tentoonstelling aan hem wijdt. Tata steel in India organiseert al vanaf 1943 art-in-industry camps. Ook kan het voeren van een staalindustrie in een dicht bevolkt gebied een waar kunststuk genoemd worden. Een kunstwerk van vertrouwen, bedrijfs-p.r. , samenwerking, incasseren en tolerantie.
Statistisch gesproken behoort het schrijven van gedichten en muziek, net zoals het creëren van staal, tot de categorie gevaarlijke bezigheden. Zowel lichamelijk als geestelijk. Volgens een recent Engels onderzoek zou 70% van de muzikanten kampen met psychische problemen. Een andere belangrijke overeenkomst tussen industriewerk en muzikantenwerk zijn bijvoorbeeld de tegennatuurlijke werktijden die noodzaken het dag/nachtritme te veronachtzamen.
Tot het rookverbod in cafés en zalen inging werkten zowel staalarbeider als muzikant in rokerige ruimtes. In beide werkomgevingen kan de temperatuur hoog oplopen. De oren van beiden doorstaan hoge geluidsniveau’s. Beiden diepen zij de glanzende eindproducten vaak op vanuit gore diepten, voorbij de poorten van de hel. Tegelijkertijd is het ook zo dat de muzikale parels worden ingezet als therapeutisch middel en muziek heel effectief is om welbevinden en het genezingsproces te bevorderen. Zeker ook in de IJmond waar het Rode Kruisziekenhuis een ‘muziekkids’ studio bouwt, cliniclowntjes gek doen met een gitaar en waar muziektherapiën worden beoefend in revalidatiecentrum Heliomare. In die zin is mijn geluidsstudio een therapeutisch gezondheidscentrum waar met enige regelmaat ook ‘spoedopnames’ plaatsvinden.
Liedjes van staal
De fabriek heeft geïnspireerd tot het schrijven van talloze liedjes en muziekstukken. Een aantal daarvan is verzameld op de cd 100 jaar Hoogovens die hier gratis te downloaden is. In Velsen Noord runde Albert Schierbeek jarenlang zijn ‘Steelmill studio.’ En op de vinylplaat IJmond Pop prijkt een foto van de fabriek en is o.a. het metal-nummer met het refrein: ‘I have to make some steel’ te horen. Ooit scoorde de Dizzy Man’s Band een nationales top tien-hit met het nummer Shocking over de luchtvervuiling van Hoogovens. Het nummer eindigt met een knipoog in luid gekuch. De oudste band van Nederland, de Bintangs schreef de titelsong voor hun cd Fire and Iron ook weer over de fabriek. De band Carlsberg bezingt de ploegendienst in het rocknummer NightshiftEr zijn ook bands (geweest) die hun naam rechtstreeks ontlenen aan de staalindustrie bijvoorbeeld de groepen ‘Nightshift’ en ‘Walserij-West’. Dit lijstje is alles behalve compleet.
Albumhoes van de band Nighshift
In de IJmond zijn aardig wat mensen niet depressief. Veel zijn dat ook wel, of kennen een diagnose burn out. Op de lokale behoefte aan bewustzijn verlagende psychofarmaca, drugs, tabak en alcohol gaat dit artikel niet in. De gemeente Beverwijk geeft dit jaar prioriteit aan depressie. Een depressieve vrouw die foto’s maakt van andere depressieve vrouwen ontving hiervoor in januari een gemeentelijke onderscheiding. De flat vanwaaraf mensen sprongen is een paar jaar terug gesloopt, een nieuwe buurt is verrezen. PsyQ meldt momenteel voor depressieve mensen een ´beperkte intakemogelijkheid tot 2019´.
In de jaren 60 begon de opkomst van een machine-achtig leven ook in de IJmond goed op gang te komen. In publicaties moedigden IJmondse geestelijken de manier van leven aan waarin de machinerie centraal stond die steeds meer het ritme ging bepalen: het ontstaan van de industriële mens, Homo Machina “Wat we zelf hebben opgeroepen in de moderne industrie moeten we eerst kunnen hanteren om daadwerkelijk aan rust toe te kunnen komen,” zei één van deze geestelijken in een interview met Dagblad Kennemerland. Heden ten dage is het niet meer de kerk die zo direct personeel aanspoort. De kerk belooft mensen die zich gedragen beloning in het hiernamaals, de fabriek beloont nu
Krantenknipsels uit 1968. Geestelijken van diverse gezindten pleiten gezamenlijk voor afschaffing van de zondagsrust.
Tritone herinnert aan de mogelijkheid om het milieu van je gedachten, je gevoel, je doen en laten zuiver aandachtig te laten zijn.
Depressie wordt soms gezien als een toevallige chemische gebeurtenis in je hoofd. Het bekende verhaal van het ’tekort aan een fijn stofje’. Maar de meeste medische instanties erkennen ronduit dat een exact anti-depressief werkingsmechanisme nooit aangetoond is. (de bijsluiter van het bekende middel Prozac vermeldt: het is niet helemaal bekend hoe Prozac en andere s.s.r.i.’s werken‘ Ook meet de dokter niet of er bij een patiënt sprake is van een dopamine-, -serotonine of een noradrenaline tekort.
Een inzinking kan ook worden opgevat als een waarschuwingssignaal. Door je tijdelijk uit te schakelen geeft ze je een kans om verouderde denkbeelden aan de hand waarvan je geleefd hebt overboord te gooien en te veranderen richting je natuur, je hart. Dat kan ook betekenen dat je je huidige bezigheden of relaties op een nieuwe manier gaat zien. We zijn allemaal kunstenaars van ons eigen leven. Zoals Alan Watts het zei: Als je achter het gordijn kijkt kun je zien dat je niet alleen een speler bent in het toneelstuk van het leven- je bent ook degene die het verhaal schrijft.
Grafiet dat Tata uistrooit over zijn omgeving is een vorm van het element koolstof. Passage uit het boek Poreus staal van Benno Graas: Het element koolstof is een van de belangrijkste bouwstenen op aarde. Koolstof heeft daarom vele verschijningsvormen. Onder hoge druk verandert de moleculaire structuur in de briljante schoonheid van een diamant. Mensen die onder grote druk staan. vallen vaak terug tot primair koolstof (burn -out), om van daaruit te transformeren tot diamant. Voor veel mensen opent een burn-out uiteindelijk de transformatie tot bewustwording van hun innerlijke magistrale diamant… Want verdriet en ellende kunnen de tuin van mededogen zijn, schreef Rumi. Als je je hart door alles heen open houdt kan de pijn je grootste bondgenoot worden in je zoektocht naar liefde en wijsheid. ♥
Antoon van der Meij (1899-1974) was een oom van mijn vader Ber (1921-1996) Antoon had in zijn huis een orgel staan, waar hij mijn vader toen hij nog jong was wat op leerde spelen. Maar bij mijn vader thuis was geen geld of plek of tijd voor een orgel dus bij die basislessen bleef het toen. Pas jaren later in de sixties kwam er op een dag een elektrisch orgeltje van het merk Eminent in onze huiskamer en pakte mijn vader het spelen weer op. Hij speelde van bladmuziek via de Klavarscribo methode.
Antoon was timmerman, hij had een werkplaats aan de Tappenbeckstraat in Wijk aan Zee, die mijn vader eind jaren 60 van Antoon overnam. Ik herinner me de de indrukwekkende machines en hoeveel lawaai die maakten. Als hij lange planken zaagde dan schoven die naar buiten door een luikje.
Onlangs dook de foto hiernaast op. Die moet tussen de spulletjes hebben gezeten die mijn vader van Antoon erfde. Op de achterkant van de foto is een Duitse tekst geschreven: “Zur erinnerung und als kleinen dank für die hilfe und das gehause fur dieses instrument fertig zu stellen.”
Mijn oudoom heeft dus tijdens W.O. 2 samen met een Duitser die Adolf de Biasi heette, een luchtorgeltje gebouwd of van nieuwe behuizing voorzien. Mensen vermeldden destijds vaak hun beroep en zo is op de kaart te lezen dat Adolf hauptlehrer – hoofdonderwijzer is. Ik neem aan dat de Biasi als militair in Wijk aan Zee is terechtgekomen. Dat het maken van dit houten orgeltje niet alleen maar een routineklus was blijkt wel uit de fotosessie bij een officiële fotografe en de tekst op de achterzijde.
Cantate domino tanticum novum
Vriendelijke, plezierige daden of gebeurtenissen worden meestal niet gezien als belangrijk genoeg om aan te herinneren. Zolang onze fascinatie voor de harde realiteit groter is dan onze fascinatie voor de zachte realiteit bestaat ons cultuurhistorische erfgoed voornamelijk uit objecten die herinneren aan oorlog, veldslagen, geweld: krijgshaftige standbeelden, kastelen, forten, stellingen, linies, lunetten, bunkers, deels gerestaureerde concentratiekampen.
Het is een negatieve benadering onder het paradoxale motto: niet vergeten wat we nooit meer willen. Cantate domino tanticum novum, de uit het hout gesneden tekst van het orgeltje betekent als ik het goed vertaal zoiets als: zing eens iets nieuws voor de heer. Hoe vernieuwend is het als twee ´vijanden´ in oorlogstijd in het spergebied besluiten zich te wijden aan het bouwen van een muziekinstrument?
De Biasi nam het orgeltje blijkbaar mee naar huis in Hondingen Zuid Duitsland. Hij liet het fotograferen door Carola Erh geb. Zapte, “lichtbildmeisterin” gevestigd in (als ik de vage stempel goed lees:) de plaats Geissingen en hij stuurde deze foto in 1944 naar Antoon. Of de Adolf en Antoon elkaar na de oorlog nog eens ontmoet hebben is onbekend. Tot in de jaren 60 kwamen veel Duitsers waaronder ook ex militairen op vakantie naar de Hollandse kust. Dat het orgelproject voor de Biasi bijzonder moet zijn geweest blijkt wel uit de foto met tekst. En mijn oudoom Antoon, die heeft de foto dus altijd bewaard.
A. de Biasi verbleef wellicht in een van de bunkers die sinds kort gerestaureerd en te bezichtigen zijn in Wijk aan Zee.
Met de foto van het orgeltje als uitganspunt maakten Ab Winkel en ik het lied Tweede Wereldorgel Wat mij betreft is het lied een persoonlijk muzikaal monumentje van twee muziekliefhebbers van nu voor twee muziekliefhebbers van toen. De video namen we grotendeels op in de opgeknapte de Küver / Cudovanbunker in het Gaasterbos in Wijk aan Zee.
De oorlog in de IJmond
Hoewel er geen grootschalige gevechten zijn geweest heeft de IJmond veel te lijden gehad in de oorlog. Deportaties, razzia, honger, armoede, onvrijheid. vergeldingsacties, evacuaties, ongelukken met wapens. Er zijn bombardementen geweest bijvoorbeeld op Hoogovens en op IJmuiden. Mijn opa Jan Kunnen die tijdens de oorlog bij Hoogovens kraanmachinist was is tijdens een bombardement een keer zo snel via een touw naar beneden gegleden dat zijn handen verschroeiden. Een Engelse bom raakte de voormalige Badgastenkerk, nu studio JP. Het projectiel ging niet af, maar door zijn gewicht sloeg het een gat in de voorgevel. Op verschillende plekken in het duinreservaat en in het Gaasterbos zijn een aantal ronde duinpannen die ontstaan zijn door bominslag.
Bunker
De kust en de duinen bij Wijk aan Zee wemelen van de bunkers die in de oorlog gebouwd werden als onderdeel van de bescherming van haven en sluizen van IJmuiden en de Hoogovens. In groter verband was deze “festung Ymuiden” onderdeel van de Atlantik Wall. Wijk aan Zee werd daardoor militair gebied. Met op het hoogste duin een radar installatie en 90 bunkers waarvan een aantal uitgerust met kanonnen. In 1943 toen de Duitsers een invasie verwachtten moesten de meeste Wijk aan Zeeërs evacueren. Antoon was timmerman en waarschijnlijk daarom mocht hij blijven. Ruim 70 jaar na de oorlog zijn een aantal bunkers toegankelijk gemaakt en sommige zijn in de originele staat hersteld. Er worden regelmatig rondleidingen gegeven. Info over de bunkers in Wijk aan Zee: http://www.atlantikwall-wijkaanzee.nl/
Het Noordhollands dagblad voert aktie tegen “het modieuze geknoei van de huidige generatie knoppendraaiers”. Klachten: de verstaanbaarheid van stemmen op radio en tv wordt steeds minder door te hard achtergrondgeluid of muziek. Er zijn volgens de krant veel klachten, blijkbaar zijn programma’s met hard achtergrondgeluid populair. Ook wordt er in de krant geklaagd over te veel muziekjes en over de intonatie van nieuwslezers.
Verstaanbaarheid
Opvallend is dat er ook geklaagd wordt over het hoge volume van de reclames terwijl een harder volume de verstaanbaarheid juist verhoogt. Met deze aktie komt het NHD terecht op voor de ouder wordende krantenlezende generatie bij wie hoorproblemen geen uitzondering zijn.
De manier waarop geluid wordt opgenomen, bewerkt of weergegeven verandert in de loop van de jaren continu. De tendens is : steeds harder, dieper, helderder. Zo weinig mogelijk stiltes en meerdere lagen van geluid. Dit heeft tot gevolg de veel media een voortdurende stroom van opgepompte kakafonische herrie produceren.
Medicalisering, Ik hoor je niet / Hoormij
De actie ligt ook in de lijn van de innige samenwerking van het NHD met medische- en farmaceutische bedrijven die blijkt uit de lange reeks medische advertorials in de krant. Advertorials zijn berichten die er uit zien als een artikel maar fungeren als advertentie. Achter de actie zit de medische stichting Hoormij. De meer dan 10.000 ondertekenaars zijn als potentiële klanten voor bijvoorbeeld een nieuw gehoorapparaat alvast geregistreerd.
Ze hebben aangegeven moeite te hebben achtergrondgeluiden te scheiden van voorgrond geluiden. En dat is nu precies wat verkopers van gehoorapparaten beloven: “Om het natuurlijk gehoor goed na te bootsen, moet ruis verdwijnen. Zo kunt u zich concentreren en beter afsluiten voor achtergrondgeluiden”
Geluid naar de knoppen
Niet alleen kunnen ariesten, producers en producenten bepalen hoe geluid wordt gemixt. Radio- en televisie programma’s mixen signalen, voegen pingeltjes toe. Omroepen en zendstations kleuren hun eindsignaal met effectapparatuur. Geliefd en gehaat zijn de Optimod’s van de firma Orban. Deze firma gedijt op de jarenlange wapenwedloop in geluidsdruk. Hun slogan is: “Kan uw signaal de concurrentie aan met andere stations?” http://www.orban.com/products/radio/
Een Optimod kan geluid op tientallen manieren verbeteren of verslechteren
Al twintig jaar terug hoorde ik geluidstechnici bij de omroep klagen over de instellingen van de Optimod. Voor wie goed luistert is dit niet meer om aan te horen. De afstelling van de effecten is niet persé op basis van kennis en persoonlijke smaak van geluidstechnici. Zendkanalen, omroepen willen gezien en gehoord worden en willen niet achterblijven bij de concurrentie. DJ’s kunnen niet weerstaan en een effect apparaat is de ideale extensie voor iedereen die bigger and deeper and brighter than life wil te klinken Een apparaat als de Optimod kan het geluid op tientallen manieren verbeteren of verslechteren.
Er wordt o.a. galm, echo, toonregeling, compressie, limiting, expander gebruikt. Ieder radio of tv programma of kanaal kan zijn eigen voorkeursinstelling gebruiken. Klassieke programma’s zijn misschien wel de enige programma’s die nog wel met (enige mate van) dynamiek klinken . De betekenis van dynamiek is niet luid, heftig en druk. Een groot dynamisch bereik betekent dat er grote verschillen zijn tussen de hardste – en zachtste pasasage.
Of de actie in het NHD zal leiden tot een her-ijking van de geluidsdruk in de media ? Wie weet, misschien als er genoeg lawaai over gemaakt wordt.
Boven dit artikel één van de vele niet eerder gepubliceerde foto’s uit het deze week verschenen boek “Dirk Jansen, jachtopziener op de Breesaap. De Breesaap was een gebied met duinen, bos en enkele landgoederen en boerderijen dat zich uitstrekte tussen Wijk aan Zee, Beverwijk en Velsen. Het pad rechts op de foto slingerde door de Breesaap via Tussenwijck naar Velsen-Noord.
Liefde voor mensen, natuur, en muziek
Op sprankelende toon beschrijft Dirk Jansen (1881-1970) het leven in en om Wijk aan Zee in het begin van de vorige eeuw. Uit zijn verhalen blijkt gevoel voor humor en liefde voor mensen, natuur en muziek. De plaatselijke muziekvereniging Arion die bijna een eeuw lang bij dorpse feestelijkheden heeft getoeterd is destijds opgericht door Jachtopziener Jansen samen met winkelier Daan “Flip” Schellevis. Hoe Arion in die tijd klonk en wat zij speelden is niet meer te horen want er was nog geen opname studio ;-) De familie van Dirk was actief in toneelclub en zangkoor en zowel een dochter als een zoon deden toen al aan fotografie. Veel van die unieke foto’s uit het familiealbum sieren nu het boek.
Tweede Wereldoorlog: jachtopziener of stroper?
Tijdens de Tweede Wereldoorlog zag Jansen dat de Duitsers delen van het duingebied innamen. Er werden bunkers gebouwd en versperringen. Er waren gebieden waar ook hij als jachtopziener niet mocht komen. Toch was hij op zo’n plek klemmen aan het zetten om konijnen te vangen. Het was nu eenmaal een plek waar veel konijnen waren. Plots stond er een Duitse soldaat met het geweer in de aanslag voor zijn neus: “Halt was machen sie!” Jansen was even verbouwereerd maar herstelde zich snel en zei: “Ik ben hier jachtopziener – Polizei. Ik zoek hier deze klemmen, er wordt hier gestroopt.” Dirk moest mee om zicht te verantwoorden. Hij werd eerst verhoord in een bunker door de Oberleutnant, en later onder bedreiging van een geladen geweer moest hij naar Velsen waar de Ortskommandant hem ondervroeg. Dirk hield vol dat hij klemmen en strikken opruimde die door stropers geplaats waren. Uiteindelijk kreeg Dirk zijn papieren terug en mocht gaan. De Duitsers waren op zoek gegaan naar meer klemmen maar hadden die niet kunnen vinden. Toen Dirk de volgende dag zag dat er konijnen in die klemmen waren gelopen had hij niet de moed om ze eruit te halen en is toen maar doorgelopen.
Veranderingen
Dirk jansen doorkruiste de Breesaap vanaf zijn derde jaar samen met zijn vader die ook jachtopziener was. Hij schoot zijn eerste konijn toen hij 8 was. Broer Jan ging ook in de jachtopzienerij. Hij vond werk op de Veluwe.
Duinen en landgoederen verdwenen onder de uitbreidende industrie. Restanten van huize Rooswijk met daarachter een nog bescheiden Hoogovenbedrijf.
Het boek illustreert hoe ontwikkelingen leven en landschap totaal kunnen veranderen. Dirk Jansen heeft gezien dat zijn geliefde Breesaap plaats moest maken voor staalindustrie. Grote campings maakten plaats voor staalwalserijen, Wijk aan Zee was niet meer geschikt als kuuroord (sanatorium) en tuinbouwgebieden veranderden in industrieterrein of woonwijken voor het personeel.
De komst van de industrie betekende werk en staal. Het betekende ook het einde van de Breesaap als natuurgebied met uitgestrekte bossen en duinen, het einde als wandelgebied, het einde als jachtgebied.
Het omringende duingebied verloor in de loop van de jaren zijn natuurlijke zandige karakter dat nog goed te zien is op oude foto’s. Door stikstofdepositie (neerslaande luchtvervuiling) wordt het zand bemest waardoor de soortenrijke kruidenvegetatie steeds meer overwoekerd raakt door gras en struiken. Natuurbeheerders zijn veranderd in natuurbouwers die de vergrassing te lijf gaan met graaf-, zaag, plagmachines en met grazende schapen, koeien, pony’s, geiten en hooglanders. Deze ‘natuur’ is een soort tuin geworden die voortdurend wordt onderhouden.
De visie op de oorspronkelijke natuurgebieden is in honderd jaar niet wezenlijk veranderd: nog steeds worden resterende duinen gezien als braakliggend terrein dat naar believen gebruikt wordt voor de aanleg van fabrieken, wegen, bedrijfsterreinen.
Tata (Corus) wilde niet gezien worden in gezelschap van pad, hagedis, of orchidee.
Zo is in 2004 aan de rand van het industrieterrein zo’n 11 hectare bos- en duingebied veranderd in asfalt, gebouwen en beton. Dat er bijzondere planten en dieren in de randgebieden te vinden zijn werd toen door Corus / BPY stelselmatig ontkend. Sinds de Natuurbeschermingswet, de Flora- en faunawet, de Boswet kunnen worden afgehandeld met de Omgevingsdienst IJmond (2016) en sinds de invoering van het begrip “Tijdelijke Natuur” wil de fabriek graag samen op de foto met een vogel een boswachter of een bloeiende plant.
Wat niet zal verdwijnen dank zij de inspanningen van Cherry Bron en het Historisch Genootschap Midden Kennemerland zijn vele details over het leven in de Breesaap en het toenmalige Wijk aan Zee. Cherry Bron is kleindochter van Dirk Jansen. Zij vult het verhaal van haar opa aan waar nodig en blikt terug op haar eigen jeugd in Wijk aan Zee na de oorlog.
Wijk aan Zee en de Breesaap 1917, rijke natuur en schone lucht. weinig werk en weinig werkzoekenden
Landgoed Rooswijk, Breesaap
Uit een krantenartikel in 1968: “Velen zullen aan het park van landgoed Rooswijk in de Breesaap zoete herinneringen bewaren. Hoevelen zijn niet op een warme zondagmiddag door de prachtige bossen gewandeld, door de lanen die aansloten op de weg naar Wijk aan Zee, een weg door een prachtig tuin- en duinlandschap dat de Breesaap was? Hoezeer heeft men niet kunnen genieten van het prachtige natuurschoon met zijn rijke flora en fauna?. Wie nu het ter plaatse gebouwde Buitenhof – de houten gebouwen van Hoogovens, waarin de afdeling personeelsvoorziening zetelt – aanschouwt kan zich niet meer indenken dat hier eens één van de mooiste buitenplaatsen van Kennemerland heeft gestaan”
‘k Wijck sorgen van het hof en gaa mijn wandelpaaden, met roosen, leliën, met crucht en fruyt beladen, Doorsoecken en doorsien; kom naader mij en kijck, Hoe ick de roosen soeck, daar ick de roosen wijck (C. Gravesteijn in de Hollandse Parnas over landgoed Rooswijk)
In het boek Dirk Jansen jachtopziener van de Breesaap, zijn veel foto’s van het gebied de Breesaap. Veelal gemaakt door familieleden van de familie van Dirk. De plaatjes bieden een unieke kijk op een landschap dat zo goed als helemaal is gekapt en weggegraven.
Bron en Braam, C.B. & C.B.
Cherry Bron en Conny Braam hebben meer gemeen dan hun initialen. Beiden hebben zij ook een voorvader die in de Breesaap heeft gewoond en allebei schreven zij over deze voorvader een boek. Conny Braam – de woede van Abraham
De Breesaap rond 1880. Het Water Gat (linksonder) was een beekje dat uitmondde op het strand even ten Noorden van de huidige strandpaviljoens Timboektoe en Aloha.
De duinen van de Breesaap in 1951 De kerk/studio staat aangegeven als PK boven de letters ee van Wijk aan Zee.
Deel van de Breesaap en Wijk aan Zee in het jaar 1936
De Nordmende Mambino, transistorradio. Wat een geweldige uitvinding. De eenvoud, vormgeving. De economie van niets te veel en niets te weinig. Geen bass boost, boombox, loudness , geen superhoge tonen. Slechts één enkel speakertje. en toch – of misschien juist daaróm – zo’n aangenaam geluid. De houten behuizing. de draaischijf waarmee je de middengolf of lange golf zenders kan opzoeken en vooral natuurlijk de muziek die ik in de sixties voor het eerst hoorde: De Cats, de Beegees, de Beatles, Schocking Blue.
Transistorradio Nordmende Mambino
Voor mijn cd Maliënkolder maakte ik al eens een ode aan de Mambino. Dat liedje Blauwe Transistorradio is jarenlang gedraaid tijdens radio tour de France. Programmamaker Herman van der Velde vond het leuk dat ik zong: ‘pa had hem meegenomen voor de Tour de France, en als het effe meezat greep ik mijn kans’ wat betekende dat ik de Mambine afstemde op radio Veronica.
Mambino
Via Marktplaats vond ik voor een zacht prijsje een Mambino. Weliswaar niet de lichtblauwe die wij vroeger hadden maar ik ben nu de trotse bezitter een goed werkende Nordmende Mambino! Er zijn anno 2015 op de Mambino maar een paar zenders te ontvangen. Eén ervan radio 5 Nostalgia met veel muziek uit de sixties en seventies. De perfecte muziek om op deze radio te beluisteren!
Na een paar maanden regelmatig genieten van de muziek op mijn Mambino verdween radio Nostalgia van de middengolf. De twee zenders die mijn fijne radio kan ontvangen zenden nu voortdurend drammerige relipop, koorzang en kerkdiensten uit.
Genieten van het karakteristieke geluid is er dus niet meer bij maar het toestel heeft een mooi plekje in de keuken waar ik nog regelmatig verliefd naar haar kijk.
