Sommige mensen hebben -al dan niet onder invloed van psychedelica een ervaring die Alan Watts de plastic doll experience noemde, waarin het lijkt of alles in de wereld is gemaakt van anorganisch, levenloos, goedkoop gemaakt plastic. Andere mensen ervaren precies het omgekeerde: dat alles er uit ziet als sprankelende, levendige juwelen met een prachtig licht dat van binnenuit uitstraalt.

Veel mensen denken dat ze aan het denken zijn terwijl zij enkel hun vooroordelen oppoetsen en rangschikken. Als ik naar iemand luister kan het zijn dat ik niet blij ben met wat ik hoor. Dit betekent dat ik op voorhand al besloten heb wat ik horen wil. Hieruit volgt dat ik vooroordelen heb en dat ik sowieso niet goed luister. Toch meen ik dat ik wel heb geluisterd, want vooroordelen zijn onbewust.

Anders gezegd: als ik me bewust zou zijn van mijn vooroordeel, zou ik niet meer bevooroordeeld zijn. Misschien weet ik niet eens dat mijn oordeel een vooroordeel is. Misschien meen ik dat het een origineel standpunt is over iets dat wel of niet zo mag zijn, wel of niet zo mag gebeuren.

BRON: Buro Knipoog & Glimlach – We klampen ons vast aan onze mening, alsof alles er van af zou hangen. Toch hebben onze opinies geen duurzaamheid. Net zoals de herfst en de winter gaan ze voorbij en verdwijnen ze geleidelijk. Mensen zijn niet standvastig. Wat ze vandaag nog geloven vinden ze morgen onzin. Dus, wil je je opinie duurzaam maken? Recycle, gooi hem in die bak!

WIJK AAN ZEE – Vertrouwen dat kan je in feite op iedere mogelijke plek dus waarom niet hier? Met het ophangen van een bordje op de voorgevel is het Badgastenkerkje: een Vertrouwlocatie. Vertrouwen hebben betekent niet dat je ergens op vertrouwt, maar dát je vertrouwt. Misschien heb je een heel ander beeld van vertrouwen. Wellicht is het dan interessant om eens wat te experimenteren. Dat kan bijvoorbeeld in, door, na of met, dit artikeltje.

R: Een van de meest geurige bloemen in India is de Nachtkoningin. Het is een heel kleine bloem, maar er komen er duizenden tegelijk – de hele boom wordt een en al bloemen. En heel geurig. Voor mijn bungalow had ik zo’n Nachtkoningin en mijn buren begonnen tegen de boom te klagen, ze zeiden: ” Je moet hem omhakken, want we kunnen niet slapen, de geur is te veel.” De hele buurt was gevuld met die geur. 

Lees verder

WIJK AAN ZEE – “Naar de kofferbakmarkt ging ik eigenlijk nooit, wát een uitstalling van meuk, dacht ik, niet voor niets heette zoiets vroeger rommel-markt. Echter één keertje ging ik toch eens even kijken op de wei en weet je wat ik toen vond? En maar voor 5 euro, wát een geluk!”

“Ik heb het inmiddels op Marktplaats gezet. Is misschien iemand anders er weer blij mee.”

“Als een man een rivier oversteekt,
en een lege boot botst tegen zijn eigen sloep,
Ook al is hij een slecht gehumeurde man,
Hij zal niet erg boos worden.
Maar als hij iemand in de boot ziet,
Zal hij tegen diegene schreeuwen dat hij uit de buurt moet blijven.

Als de schreeuw niet wordt gehoord, zal hij opnieuw schreeuwen, en nog eens, en beginnen te vloeken.

Buiten ons functioneert de maatschappij op een externe manier. Innerlijkheid is iets dat het collectieve oog onbekend is, het kijkt alleen maar door de lens van beelden, indrukken en functionaliteiten. Het moderne leven doet een voortdurend beroep op ons om niet in overeenstemming te leven met wie wij zijn. We zijn met onze aandacht buiten onszelf, dáár, omdat

Wist je dat er Egyptische teksten zijn die dateren van 6000 v. C. ? Zes-duizend- jaar voor Christus, dat is dus 8.000 jaar geleden hè? En deze inscripties beschreven toen al de wereld als: ‘hopeloos op weg naar de Filistijnen’. Een ander voorbeeld vinden we in Hildegard von Bingen’s bloemrijke beschrijving van de wereld van 850 jaar geleden: ‘Nu zijn alle winden vol van de stank van rottend loof en de lucht spuwt vuil uit zodat de mensen hun mond niet eens goed durven te openen. Ook is de groenende levenskracht verwelkt door de goddeloze waanzin van de verblinde mensenzielen.’ Het gevoel dat de wereld bijna ten onder gaat lijkt een klaagzang te zijn van alle tijden. 

“We klampen ons vast aan onze mening, alsof alles er van af zou hangen. Toch hebben onze opinies geen duurzaamheid, net als de herfst en de winter verdwijnen ze geleidelijk. Wanneer mensen niet negeren wat ze moeten negeren, maar negeren wat ze niet moeten negeren, staat dit bekend als onwetendheid. Belonen en straffen is de laagste vorm van educatie.” Zhuang Zhou, China 200 v. C.”